286. Sławomir Mrożek

Sławomir Mrożek

Sławomir Mrożek – urodził się w 1930 r. w Borzęcinie (woj. małopolskie), zmarł w 2013 r. w Nicei. Był dramaturgiem, prozaikiem i satyrykiem. Jego twórczość charakteryzuje skłonność do satyry, groteski, parodii. Jest znany przede wszystkim z utworów przeznaczonych do wystawienia na scenie, reprezentujących tzw. nurt teatru absurdu.

Debiutował w 1950 r. na łamach „Przekroju” reportażem Młode miasto. Przez pewien czas związany był ze studenckim teatrem eksperymentalnym Bim-Bom w Gdańsku. Współpracował z czasopismami „Dziennik Polski”, „Od A do Z”, „Życie Literackie”, angażując się przede wszystkim w publicystykę o charakterze satyrycznym.

W 1963 r. wyemigrował z Polski i mieszkał kolejno we Francji, Stanach Zjednoczonych, Niemczech, Włoszech i Meksyku. W 1996 r. powrócił do kraju i osiadł w Krakowie. W 2002 r. przeżył udar mózgu, którego skutkiem była afazja (utrata zdolności mowy, pisania i czytania). Dzięki trzyletniej terapii odzyskał zdolność mówienia i pisania. W 2008 r. zdecydował się opuścić kraj na zawsze i osiadł w Nicei (na południu Francji). Zmarł w 2013 r.

Jego dramaty są znane i grywane na całym świecie. Należą do nich m.in. Policja, Indyk, Śmierć porucznika, Tango, Emigranci.

Osobnym rozdziałem w twórczości Mrożka są utwory pisane prozą, zwłaszcza tomy opowiadań satyrycznych Półpancerze praktyczne, Słoń, Wesele w Atomicach, Deszcz, Dwa listy.