Kult wielkich ludzi w poezji Cypriana Kamila Norwida – Fryderyk Chopin
Fortepian Szopena. Wiersz jest wyrazem
hołdu poety dla wielkiego kompozytora i pianisty. Utwór powstał na
przełomie 1863 i 1864 r. Inspiracją dla poety stało się
wyrzucenie na bruk przez żołnierzy carskich fortepianu Szopena. Był to odwet za
nieudany zamach na carskiego namiestnika w Królestwie, generała Teodora
Berga. Z pałacu Andrzeja Zamoyskiego na Nowym Świecie rzucono na
przejeżdżającego ulicą namiestnika bombę. Żołnierze rosyjscy, dokonując zemsty,
zdemolowali pałac, zniszczyli i wyrzucili wiele pamiątek, między innymi
fortepian, na którym kiedyś grywał Fryderyk Chopin, należący do jego siostry,
Izabeli Barcińskiej. To wydarzenie wywołało u Norwida wspomnienie
z pobytu u kompozytora w roku 1849, bowiem znał Chopina
osobiście i był świadkiem jego śmiertelnej choroby.
Fortepian Szopena
jest utworem wielopłaszczyznowym. Postać Chopina ukazana jest poprzez muzykę,
jaką komponował i grał. Wizerunek genialnego artysty jest dla poety
pretekstem do snucia rozważań na temat istoty sztuki i aktu tworzenia.
Muzyka Chopina przywodzi na myśl cały łańcuch skojarzeń. Ich istotą jest pełnia
i doskonałość. Mocno zaakcentowany jest również ludowy i narodowy
charakter muzyki Chopina.
Sztuka
stała się jednak ofiarą brutalnej, tępej siły. Jej wielkość rodzi nienawiść.
Symbolicznemu podeptaniu uległa także polska kultura, którą usiłowali zniszczyć
zaborcy.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz