Podstawowe informacje o getcie
– wprowadzenie do lektury Zdążyć przed
Panem Bogiem
Getto to
odizolowana część miasta, przeznaczona dla zamieszkania mniejszości narodowej,
etnicznej, kulturowej lub religijnej, poza którą nie wolno tejże społeczności
zamieszkiwać.
W
krajach okupowanych przez hitlerowców w czasie II wojny światowej
władze okupacyjne tworzyły zamknięte i strzeżone getta, w których
przymusowo osiedlano ludność żydowską z danego terenu. Getta te były
otoczone murem strzeżonym od zewnątrz i całkowicie zależne od dostaw
żywności oraz energii.
Przed
wybuchem II wojny światowej ludność żydowska stanowiła 35% ogółu ludności
Rzeszowa. Getto w Rzeszowie zostało utworzone w połowie
grudnia 1941 r. Znalazło się w nim 11 000-16 000 Żydów, pod
koniec czerwca 1942 r. było w nim już 23 000 osób. W lipcu
1942 r. ze stacji Staroniwa wywieziono do obozu zagłady w Bełżcu
około 14 000 mieszkańców. Ostatecznie getto rzeszowskie zlikwidowano na
początku września 1943 r.
W
listopadzie 1940 r. Niemcy utworzyli w Warszawie, na terenie
około 3 km2, getto. Zamknięto w nim około pół
miliona osób, z czego do 1942 r. prawie 100 000 zmarło na skutek
głodu i złych warunków sanitarnych. Ponad 300 000 deportowano do
Treblinki. Decyzja o likwidacji getta w Warszawie, podjęta w ramach
realizowanego przez Niemców planu całkowitej zagłady Żydów europejskich, stała
się główną przyczyną wybuchu powstania 19 kwietnia 1943 r. W getcie
było jeszcze około 50 000-70 000 kobiet, mężczyzn i dzieci. Likwidację
warszawskiego getta rozpoczęto w przeddzień ważnego dla Żydów święta
Paschy. Kilkuset powstańców żydowskich, m.in. z Żydowskiej Organizacji
Bojowej i Żydowskiego Związku Wojskowego pod dowództwem Mordechaja
Anielewicza podjęło nierówną walkę, która trwała około miesiąca. 16 maja
1943 r. likwidator getta, Jürgen Stroop, rozkazał zburzyć Wielką Synagogę przy
ul. Tłomackiej.
Zginęło
około 7 000 Żydów zabitych na terenie getta. Pozostali zostali wywiezieni
do obozów zagłady.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz