Literatura w dwudziestoleciu
międzywojennym
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości nastąpiło
znaczne ożywienie życia kulturalnego i literackiego. W roku 1920
założono Związek Literatów Polskich, a w 1924 roku – polski
oddział Pen Clubu, reprezentujący polską literaturę w świecie. Polscy
literaci odcinali się od nurtu tyrtejsko-martyrologicznego, który zdominował
literaturę i sztukę XIX wieku. W nurt nowej literatury włączyło
się również starsze pokolenie twórców. Pierwsze lata epoki cechowały się radością
z odzyskania wolności i zachwytem cywilizacją. W prozie, której
rozwój przypadł na lata trzydzieste, dominowała tematyka rozrachunkowa,
psychologiczna i społeczna. Rozwijał się teatr i dramat groteskowy.
U schyłku epoki nastąpił wzrost nastrojów katastroficznych.
Cechy literatury dwudziestolecia międzywojennego:
- antynaturalizm,
- autentyzm,
- dadaizm,
- dehumanizacja poezji,
- dionizyjskość,
- ekspresjonizm,
- futuryzm,
- hermetyczność,
- imażynizm,
- katastrofizm,
- mistycyzm i metafizyka,
- surrealizm (nadrealizm),
- odwrót od realizmu w prozie,
- psychologizm,
- rozwój literatury satyrycznej, kabaretowej,
- wielość form i stylów,
- witalizm,
- zerwanie z konwencjami.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz