168. Dramat rodziny Hrabiego Henryka w "Nie-Boskiej komedii" Zygmunta Krasińskiego

Dramat rodziny Hrabiego Henryka w „Nie-Boskiej komedii” Zygmunta Krasińskiego

Pierwsza i druga część Nie-Boskiej komedii ukazują dramat rodziny Hrabiego Henryka, poddając jednocześnie krytycznemu osądowi fałsz romantycznej miłości podporządkowanej poezji i marzeniom.

Hrabia Henryk wiąże się z Marią z miłości, ale życie szybko zaczyna go nudzić. Uważa, że przeciętna kobieta pochłonięta domowymi sprawami nie może być dla niego wystarczającym obiektem westchnień, potrzebuje silniejszych wrażeń, dlatego daje się porwać namiętności, którą budzi w nim zły duch w postaci Dziewicy. Otrzeźwienie przychodzi dopiero wtedy, gdy piękna postać przeistacza się w przerażającego, rozkładającego się trupa. To doświadczenie pokazało romantycznemu poecie, że najważniejsze jest szczęście bliskich osób i postępowanie zgodne z zasadami moralnymi. Uleganie romantycznym marzeniom doprowadziło rodzinę Henryka do upadku. Przez brak miłości i troski ze strony Męża rozchorowała się i umarła Maria.

Z kolei z powodu marzenia nowo narodzone dziecko zostało naznaczone piętnem talentu i koniecznością utraty wzroku, by móc lepiej widzieć „oczyma duszy” i zasłużyć na uczucie ojca. Za zdradę, brak dojrzałości, nieodpowiedzialność, wyrządzone krzywdy i tragiczny los dziecka Henryk płaci samotnością i wyrzutami sumienia do końca życia.

Problem ten obrazuje stosunek Zygmunta Krasińskiego do romantycznej koncepcji poezji i poety. Dostrzegł fałsz kultu jednostki wyjątkowej, która oddaje się sprawom wyższym i ważniejszym od zwyczajnego życia. Dostrzegał natomiast wartość poezji prawdziwej, która pochodzi z natchnienia Bożego i ma u podstaw miłość. Jej reprezentantem jest Orcio.