Rola poezji w życiu narodu na podstawie Prologu do Kordiana

1. Pierwsza Osoba Prologu – postać o wyraźnych rysach Mickiewicza i z aluzjami do jego twórczości. Znaczenie tej postaci jest symboliczne, przez nią bowiem Słowacki przeprowadza krytykę roli poezji „wieszczej” w życiu narodu po upadku powstania, biorąc obrazy mesjanistyczne w twórczości Mickiewicza jako dosłowny wyraz jego poglądów. Zarzuca mu, że poezja mesjanistyczna usypia naród zamiast pobudzać go do walki.

2. Druga Osoba Prologu – to Słowacki w roli demaskatora wartości Pierwszej Osoby Prologu. Porównuje Mickiewicza do mahometańskiego świętego, co jest wyrazem ironii autora w stosunku do pozycji, jaką w niektórych kołach emigracji zajmował Mickiewicz jako rzekomy przywódca obozu religijno-politycznego. Ukazując Mickiewicza jako wygnańca – nędzarza pośród bogactwa innych krajów, Słowacki chce ironicznie zdemaskować przechwałki Pierwszej Osoby Prologu na temat jej siły.

3. Trzecia Osoba Prologu – Słowacki występuje tu jako twórca innej, właściwej dla narodu poezji, bo nawołującej go do czynu, nieusypiającej. Całe przemówienie Trzeciej Osoby Prologu nawiązuje do przeszłości narodu polskiego, która ma ożywić współczesnych Polaków do walki.