Muzyka i taniec w dwudziestoleciu
międzywojennym
Cechy muzyki w dwudziestoleciu międzywojennym:
- wzbogacona instrumentacja,
- zerwanie z dziewiętnastowiecznym sensualizmem,
- łączenie sprzecznych konwencji,
- eksperymentowanie,
- dysonans,
- muzyka jako konstrukcja,
- stosowanie półtonów,
- konkretyzm – włączanie do utworów muzycznych tonów z otaczającej
rzeczywistości, na przykład dźwięku syren fabrycznych, klaksonów
samochodowych,
- fascynacja jazzem wyrosłym z folkloru Murzynów
północnoamerykańskich – w muzyce tej rozbrzmiewały dźwięki instrumentów
rzadko dotąd używanych w Europie.
Nowe rodzaje muzyki:
- absolutna,
- jazzowa,
- ekspresjonistyczna,
- konkretna,
- impresjonistyczna.
Początki XX wieku to także czas rewolucji w tańcu.
Tu również zostały odrzucone klasyczne środki wyrazu – na rzecz
spontanicznej, ekspresyjnej choreografii. Twórcy awangardowego baletu szukali
na przykład nowych ruchów w różnorodnych dyscyplinach sportu i w akrobatyce.
Sami tancerze zaczęli dostrzegać w tańcu wyraz wolnej myśli i sprzeciwiali
się ograniczeniom, jakie narzucał taniec klasyczny, dlatego zaczęli go
deformować. Przykładem może być Isadora Duncan, amerykańska tancerka
pochodzenia irlandzkiego, która stworzyła własny styl tańca: tańczyła boso,
często z rozpuszczonymi włosami, ubrana w grecką tunikę.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz