Okoliczności powstania Nie-Boskiej komedii Zygmunta
Krasińskiego
(Napoleon
Stanisław Stefan Adam Feliks) Zygmunt Krasiński urodził
się w 1812 r. w Paryżu jako jedyny syn Wincentego hrabiego
Krasińskiego[1]
i Marii z Radziwiłłów. Otrzymał wysokie wykształcenie. W wieku
10 lat stracił matkę, która umarła na gruźlicę.
W
1825 r. powstał jego pierwszy utwór literacki[2].
Ukończył Liceum Warszawskie i w 1827 r. został przyjęty na prawo
na Uniwersytet Warszawski.
W
1828 r. napisał powieści: „Grób rodziny Reichstalów” (czasy wojny trzydziestoletniej)
oraz „Władysław Herman i dwór jego” (XI w.), w których ujawniły
się zainteresowania historyczne 16-letniego wówczas autora.
W
1829 r. opuścił Uniwersytet z powodu szykan kolegów[3]. Odbył
podróże do Wiednia i Genewy, gdzie kontynuował studia.
W
1830 r. poznał Adama Mickiewicza i Edwarda Odyńca, a także odbył
podróż do Włoch. Ojciec, w obawie o życie syna i swoją karierę,
powstrzymał go przed udziałem w powstaniu listopadowym. Świadomość, że nie
wziął udziału w powstaniu i wyrzuty sumienia z tego powodu
towarzyszyły mu do końca życia.
W
1833 r. został przedstawiony carowi, jednak nie czuł się dobrze
w rosyjskim środowisku i, wymówiwszy się dotkliwą chorobą oczu,
wyjechał do Wiednia.
W
1835 r. wydał anonimowo Nie-Boską komedię
i poznał osobiście Juliusza Słowackiego. Na prośbę ojca zerwał kontakty z zamężną
Joanną Bobrową, a następnie zakochał się w rozwódce, Delfinie
Potockiej, która stała się adresatką wielu jego wierszy.
W
1843 r., na życzenie ojca, poślubił Elizę (Elżbietę) Branicką, jednak nie czuł
się szczęśliwy.
W
1845 r. urodził się jego syn, Władysław, a w 1847 r. drugi –
Zygmunt.
W
1848 r. w Rzymie poznał C. K. Norwida.
W
1850 r. urodziła się jego córka, Maria, a w 1853 r. druga – Elżbieta.
Przez cały czas poeta zmagał się z pogarszającym się wzrokiem.
Zmarł
w Paryżu w 1859 r., trzy miesiące po śmierci ojca. Pozostawił po sobie dramaty,
wiersze liryczne, poematy, wypowiedzi o charakterze filozoficznym oraz
bogatą korespondencję.
Geneza
„Nie-Boskiej komedii”
W
połowie kwietnia 1833 roku Zygmunt Krasiński wyjechał do Wiednia w towarzystwie
przyjaciela, Konstantego Danielewicza w celu poprawienia stanu wzroku.
Wtedy właśnie podjął pracę nad Nie-Boską
komedią. Miał wówczas zaledwie 21 lat. Dzieło powstało w 1833 r.
i zostało wydane anonimowo w Paryżu w 1835 r.
Geneza
utworu ma związek z pochodzeniem twórcy. Wpływy ojca, magnata współpracującego
z carem, sprawiły, że Krasiński przeżywał wewnętrzne rozdarcie. Czas
napisania Nie-Boskiej komedii i jej
problematyka wiążą się z rewolucją w Lyonie (listopad 1831 –
protesty przeciwko złym warunkom pracy i płacy), Wiosną Ludów i powstaniem
listopadowym w Polsce. Ważnym czynnikiem w kreacji postaci Orcia i Hrabiego
Henryka był ich stosunek do poezji.
Na
powstanie najsłynniejszego utworu Zygmunta Krasińskiego miały więc wpływ fakty
autobiograficzne, zainteresowania historyczne i filozoficzne, przemyślenia
dotyczące poezji i przeżycia związane z wydarzeniami w Polsce.
[1]
Wincenty hrabia Krasiński uczestniczył w kampanii napoleońskiej, był generałem
brygady, dywizji i dowódcą polskiego korpusu, później – adiutantem i zastępcą
namiestnika Królestwa Polskiego związanym z carem Mikołajem.
[2]
„Rozmowa 1824 z 1825 rokiem”.
[3] Z
powodu zajścia z kolegą, Leonem Łubieńskim, na tle wyłamania się Krasińskiego
spod solidarności koleżeńskiej z okazji patriotycznej demonstracji na pogrzebie
prezesa Sądu Sejmowego, Piotra Bielińskigo.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz