Stanisław Barańczak –
urodził się w Poznaniu w 1946 r. Ukończył polonistykę na Uniwersytecie
im. Adama Mickiewicza. W latach 1967-1971 był członkiem redakcji
miesięcznika „Nurt” oraz jednym z założycieli Komitetu Obrony Robotników
(KOR). W latach 1967-1980 objęty był zakazem druku, wyrzucono go także z Uniwersytetu,
gdzie pracował naukowo. W 1981 r. wyjechał do Stanów Zjednoczonych, gdzie
na Uniwersytecie Harwardzkim wykładał literaturę polską.
W
swoich wierszach drąży problematykę moralną, wiążąc ją z wiarygodnością
języka. Charakterystyczna dla pierwszego etapu jego twórczości jest ironia,
zwroty publicystyczne i z milicyjnych przesłuchań. Drugi etap przynosi
poezję refleksyjną, metafizyczno-egzystencjalną. Powszechnie znane są nie tylko
wiersze Barańczaka, ale również eseje i przekłady poezji angielskiej.
Poeta
związany był z Nową Falą, czyli pokoleniem poetów urodzonych w latach
40-stych XX wieku. Podstawowym tematem poezji Barańczaka jest
egzystencja ukazana w złożonych i różnorodnych przejawach, powinności
etyczne, zjawiska społeczne i polityczne, problemy metafizyczne i religijne.
Nowa Fala –
formacja poetycka obecna w polskim życiu literackim w latach 1968-1976.
Skupiała poetów debiutujących w połowie lat 60-tych, dla których
przeżyciem pokoleniowym były marzec 1968[1] i grudzień
1970[2]. Bywa
także nazywana Pokoleniem’68. Zakładała zwrot ku konkretowi życiowemu i tematowi
codziennemu, „mówienie wprost”, posługiwanie się językiem codziennej komunikacji.
Poeci korzystali z doświadczeń życia codziennego, głównym motywem ich
twórczości było miasto.
[1] 8 –
23 marca 1968 roku miał miejsce kryzys polityczny, zapoczątkowany
demonstracjami studenckimi, m. in. w Warszawie, Gdańsku, Krakowie i Poznaniu,
brutalnie rozbitymi przez oddziały MO (Milicji Obywatelskiej) i ORMO
(Ochotniczej Rezerwy Milicji Obywatelskiej). Bezpośrednią przyczyną wybuchu
zajść była demonstracja studentów pod pomnikiem Adama Mickiewicza w Warszawie
przeciwko zdjęciu przez cenzurę spektaklu „Dziady” w reżyserii Kazimierza
Dejmka, granego w Teatrze Narodowym.
[2] 14 –
22 grudnia 1970 miał miejsce bunt robotników w Polsce, głównie w Gdyni,
Gdańsku, Szczecinie i Elblągu, stłumiony przez milicję i wojsko.
Bezpośrednią przyczyną strajków i demonstracji była wprowadzona 12 grudnia
podwyżka cen detalicznych mięsa, przetworów mięsnych oraz innych artykułów
spożywczych średnio o 23%. Rozpoczęły się fale strajków i protestów zakończone
tzw. masakrą na Wybrzeżu. Zajścia grudniowe nie ograniczyły się jednak tylko do
Wybrzeża, do demonstracji doszło także w Krakowie, Wałbrzychu i innych
miastach.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz