126. Cechy miłości doskonałej na podstawie "Hymnu o miłości" św. Pawła z Tarsu

Cechy miłości doskonałej na podstawie „Hymnu o miłości” św. Pawła z Tarsu

W szerzeniu nowej wiary największą rolę odegrał św. Paweł.

Szaweł z Tarsu żył od ok. 8 do ok. 67 r. n.e. Jego rodzice byli ortodoksyjnymi Żydami z pokolenia Beniamina. Zostali sprzedani jako niewolnicy do Azji, gdzie po pewnym czasie ich wyzwolono. Po ojcu odziedziczył prawa obywatela rzymskiego. Zgodnie z żydowskim zwyczajem został nauczony zawodu – wyrobu namiotów. Mając dwadzieścia lat, przybył do Jerozolimy. Został gruntownie wykształconym u jednego z najsławniejszych ówczesnych rabinów (Gamaliela) nauczycielem prawa, tj. faryzeuszem. Zaczął prześladować członków pierwotnej wspólnoty chrześcijańskiej. Jak głosi tradycja, w drodze do Damaszku ok. 36 r. n. e. stracił wzrok i otrzymał widzenie, a po trzech dniach w mieście został uzdrowiony. Odtąd nawrócił się i zaczął głosić, że Jezus Chrystus jest Synem Bożym. Stał się apostołem, propagatorem i pierwszym teoretykiem chrześcijaństwa, głosił Ewangelię i zakładał wspólnoty chrześcijańskie w Grecji i Azji Mniejszej. Poniósł śmierć męczeńską. Pozostawił po sobie „Listy apostolskie”, tworzące podstawy uniwersalnej, adresowanej do wszystkich narodów i plemion nauki chrześcijańskiej. Listy św. Pawła odegrały bardzo ważną rolę w kształtowaniu się podstaw kościoła rzymskokatolickiego.

„Hymn o miłości” jest jednym z najpiękniejszych fragmentów Biblii. Zwykło się nazywać go Pieśnią nad Pieśniami Nowego Testamentu. Jest częścią Pierwszego listu do Koryntian, który powstał jako owoc podróży misyjnej św. Pawła do Koryntu, odbytej prawdopodobnie w latach 51-52 n.e. List został napisany podczas pobytu apostoła w Efezie ok. 56-57 r. n.e. Według św. Pawła dar miłości nadaje sens i wartość wszystkim innym charyzmatom. Apostoł zwraca uwagę, że miłość to pragnienie dobra i szczęścia, bezinteresowny dar z siebie, bezgraniczna ufność, siła przezwyciężająca egoizm.

W pierwszej części wymienia charyzmaty Ducha Św.:

- dar języków,

- dar prorokowania,

- dar mądrości,

- dar wiary,

- dar bezinteresownego czynienia dobra.

Druga część „Hymnu” wymienia cechy i zalety prawdziwej miłości:

- cierpliwość,

- przebaczenie,

- pokora,

- chęć czynienia dobra.

Trzecia część stanowi definicję prawdziwego chrześcijanina, który przedkłada przyszłość nad teraźniejszość.

Hymn stawia na piedestale cnót chrześcijanina miłość caritas – doskonałą miłość Boga i bliźniego. Życie w miłości jest bowiem bezpieczne – prawdziwie kochając, nikogo nie skrzywdzimy. Miłość ludzka jest także odbiciem miłości Boga.