111. Światowy Dzień Poezji

21 marca świat świętuje Międzynarodowy Dzień Poezji.
Z tej okazji zachęcamy do czytania i zachwycania się utworami poetyckimi.
Dla zachęty publikujemy wiersze największych polskich poetów o wiośnie.

Jan Brzechwa – Wiosna

Jeśli przyjdzie kiedykolwiek ta dziewczyna,

Która stała zeszłej wiosny u mych wrót,

Ty jej powiedz, że się wiosna znów zaczyna

I że wrota nadal patrzą się na wschód.

Jeśli spyta, jak w tym roku mi na imię,

Jak się wciela niewidzialna moja twarz,

Ty jej powiedz, że tęskniłem do niej w zimie,

Bezimienną w snach jej śnieżnych pełniąc straż.

Niech przybędzie nieobecna między nami,

Niech starannie spłoszy cienia swego chłód;

Ja tak samo będę czuwał za wrotami

I tak samo nie otworzę jej twych wrót.

Bolesław Leśmian – Wiosna

Młode jeszcze gałęzie tężą się pokrótce

W zielonej, pniom dla znaku przydanej obwódce.

Kwiaty, kształt swój półsennie zgadując zawczasu,

Nikłym pąkiem wkraczają w nieznaną głąb lasu.

W dali – postrach na wróble przesadnie rękaty

Z zeszłorocznym rozpędem chyli się we światy,

Jakby chciał paść w ramiona pobliskiej cierpiałki,

Co naprzeciw cień w skrócie rzuca w piasek miałki

W obłoku – obłok drugi napuszyście płonie.

Wróbel łeb zaprzepaszcza w swych skrzydeł osłonie,

Jak gdyby nasłuchiwał, co mu dzwoni w sercu.

Świat, zda się, dziś nam nastał, a na pola szczercu,

Gdzie zieleń swym wyrojem omgliła rozłogi,

Bocian, pod prostym kątem załamując nogi

I dziób dzierżąc wzdłuż piersi dogodnie, jak cybuch,

Kroczy donikąd, w słońca zapatrzony wybuch,

Co skrzy się, że go okiem zgarnąć niepodobna,

We wszystkich rosach naraz i w każdej z osobna.

Maria Pawlikowska-Jasnorzewska – Wiosna

W parku, wkoło jakiegoś nudnego popiersia

zakwitły bzy jedwabne, ciężkie – cała Persja!

Posąg szepce do siebie! Bzy kwitną. Jestem wieszcz.

Żałuję bardzo. Czego? Wiosno, ty już wiesz...

Jan Kasprowicz – Wiosna

Niebiosa stroją się w błękit,

A w środku słońce złociste

Promieniącemi ramiony

Sięga po własny swój obraz

Ku jasnej głębi jeziora.

A kiedy chmurka śnieżysta,

Ostatnia z siostrzyc, zbłąkana,

Złoty mu uśmiech na chwilę

Przysłoni skrzydłem przelotnem,

Słońce gorętszy całunek

Składa na własnem odbiciu

I zlewa razem się z falą

W jedną, jedyną melodyę

Wiosny.

Drogą, wiodącą ku wiosce,

Za lekkim wiatru powiewem,

Suchy się piasek nikłymi

Unosi w górę obłoki

I szarym ciąży atomem

Na trawy wąskich listeczkach,

Co tu i ówdzie, z nad rowów

Świeżo kopanych, zieloną

Poczyna kępą kiełkować.

Z korzeni nagiej wierzbiny

Wyrasta gibka latorośl

I szepce z wiatrem i z trawą

Jedną, jedyną melodyę

Wiosny.

W chłopskiem obejściu, za płotem

Wpół połamanym, jałoszka

Ryczy, spuszczona z łańcucha.

Dwie młode dziewki, czerwoną

W pas podwiązane chusteczką,

Kręcą się w małym ogródku

Około grządek rozsady –

Ze zczerwienionych policzków

Ścierają potu kropelki.

Na pozdrowienie przechodnia

Odrzekną zwykłem »Bóg zapłać«,

A uśmiech, druh tej podzięki,

Zlewa się w jedną melodyę

Wiosny.

W szczycie bielonej chałupy

Usiadła młoda kobieta:

Snać codopiero dziecina,

Co się u stóp jej kamykiem

Bawi i głuży wesoło,

Syta, spuściła się z kolan,

Gdyż z poza rąbka koszuli

Jeszcze się cała wychyla

Pierś z alabastru, siateczką

Żył niebieskawych pokryta,

I jeszcze mleko ostatnią

Sączy na łono kropelką,

By się zlać w jedną melodyę

Wiosny.

Władysław Bełza – Wiosna

Ot, już wiosenka,

Wraca wesoła;

Z poza okienka,

Widna dokoła.

Słonko przygrzewa,

Wciąż promieniściej;

Śmieją się drzewa,

Z pod pęków liści.

Szary skowronek,

Wzbił się w obłoki,

Dzwoniąc jak dzwonek,

Z wieży wysokiej.

I już, o! dziatki,

Za dni niewiele:

Trawka i kwiatki,

Łąkę zaściele.

Spłyną te chmury,

Co niebo tłoczą;

Piłka do góry,

Pomknie ochoczo.

I wy, jak ptaszki,

Z gniazd wylecicie,

Na te igraszki,

Co tak lubicie.

Budzić radosną,

W sercach nadzieję,

Razem z tą wiosną,

Co się nam śmieje.

Krzysztof Kamil Baczyński – Wiosna

Liście skłębione słońcem

w okno zielenią się pchają,

liście wytrysłe smugami

drzew wiosennego raju.

Słońce się tarza po murach

krwawiące plamą cegieł;

park – zieleniasta góra

w niebo

alei szeregiem

wystrzelił.

Bruno Jasieński – Wiosna

Okrągli gentlemani w zielonych szpaklakach

Na okarynach grają lisztowskie „Funerailles”

Na brudnym płocie wisi mój jasnożółty plakat

w kawiarni na werandzie kakao pije maj

Ulicą idą wolno dwa długie sznury pensji

Na płytach trotuaru jak brylant skrzy się dżet

spojrzenia powłóczyste przez przymrożone rzęsy

soczyste są jak likier i pachną Coeur de Jeanette.