67. Na Początku Było Słowo...

Zapraszamy do zapoznania się z wierszami laureatów Konkursu Poetyckiego „Na Początku Było Słowo”. Bogactwo tematyki, różnorodność form i siła wyrazu młodych, utalentowanych twórców prowadzi nas w krainę poezji, w której mieści się cały świat.

Dziś pierwsza porcja duchowej strawy – utwory zdobywców trzech pierwszych miejsc.

I miejsce: Dominik Dudek z II LO w Jaśle

Wyjście człowieka z niewoli

Wielkie niebiosa łagodnym okiem spójrzcie,

Anielskim skrzydłem otoczcie człowiecze plemię,

Nienawiści pogardę z człowieka wypalcie

Czy nie widzicie jak ciężkie ziemskie brzemię:

Boskie stworzenia w wiecznej pogrążone trwodze,

Krew siarczysta – trucizna, bije w miejsce żywej wody zdroju,

Gady – plugastwa przebrzydłe, mnożą się na ludzkiej drodze,

Komary i muchy zabrały ostatnie tchnienie powietrza spokoju,

Bydło najokazalsze wymiera w męczarniach, choć zdrowe,

Wrzody – ohydztwa przebrzydłe wyrastają w miejsce kończyny,

Szarańcza zabrawszy światło, wdziera się od ust odbierając mowę,

Wiatr ciemności zakrywa dzień niszcząc świata oględziny

Ostatnie umarło to, co pierwsze opuściło matczyne łona,

Rządy potomkom ciemności i nędzy zostały przekazane,

I kiedy na nas – ludzi spadają Kainowe znamiona,

Umrze każdy pierworodny, ale zmartwychwstanie…

II miejsce: Filip Lubera z LO w Kolbuszowej

Pochwała artysty

Nie zna świata tego mądrości ten, kto sam się lubi.

Nie zna on radości.

tylko Prometeusza życiem osiągnie wolność - spokój duszy tylko cierpieniem katuszy.

Nie zazna uciechy ten, kto nie odda się w całości, serca nie wyrwie sam sobie z miłości do ludu tego...

soli ziemi.

Zginie - przepadnie ten, kto w serca rozpaczy swego na dnie nie znajdzie cząstki boskiej –

iskry nadziei

i nie wykorzysta jej przeciw dziejowej zawiei.

Gloria tym, co duchy swe wielkie składają na ołtarzu Ojczyzny,

nie tym, co dają krew głupią, rany i blizny.

Gloria tym, co dają serce i rozum, by ratować ludy wykorzenione,

bo bez nich nie ma nadziei, dziedzictwo stracone.

III miejsce: Szymon Urbanek ze Szkoły Podstawowej nr 2 w Sędziszowie Małopolskim

Pytasz mnie

Pytasz mnie, co widzę w poezji;

Odpowiem, że dostrzegam w niej słowa

Nazbyt odważne, by je wypowiedzieć

I zdania tak podniosłe, iż grzechem jest

Zapisywać je prozą.

Widzę również sentencje zbyt smutne, by wyrwały się przez gardło ściśnięte

Rozpaczą oraz wstydem odejmującym mowę.

Jest także w poezji brzemię wolności

I serca burzące ściany konwencji;

Serca ludzi, których myśli zostały

Utrwalone na wieki w zwojach kruchego

Papieru.

Lecz przede wszystkim w poezji widzę piękno,

Które wynika nie z treści samej,

A z jej postaci wzlatującej ponad podziały

I wszelkie ludzkie zasady.